Wat te doen tegen angst?

Onze verassing

Ik ben nog maar zeventien jaar en na een heftige ruzie uit huis weggelopen. Gelukkig heb ik al een paar jaar een super lieve vriend die mij in alles steunt en troost. Na een bezoek aan de huisarts kom ik erachter dat ik zwanger ben, al 3,5 maand. Voor mij is het zo klaar als een klontje, deze lieve baby ga ik absoluut niet weg laten halen. Op mijn inmiddels alweer achttiende jaar kom ik erachter dat mijn lieve baby een eigenwijze baby is. De artsen proberen tot drie keer aan toe een bepaalde gel in mijn baarmoeder aan te brengen om de weeën op te wekken, maar er gebeurt niets. Inmiddels drie weken over de uitgerekende datum heen gekomen, word ik aan een infuus gelegd om mijn lieve, eigenwijze baby te laten komen. Terwijl ik de hele dag behoorlijke weeën heb en neigingen tot spugen half hangend boven een kartonnen bakje, presteert mijn lieve vriend het om voor mijn neus een paar heerlijke boterhammen te nuttigen. Wauw denk ik, jij moet echt goede honger hebben dat je dit kan.

Na een lange dag en avond verteld een dokter mij dat ik tien centimeter ontsluiting heb en mag gaan persen. Maar wat er ook gebeurt en wat ik ook pers, mijn lieve eigenwijze baby heeft geen zin om mee te werken. Ik word ingeknipt met een enorme knipschaar en vervolgens zie ik een soort pomp op mij afkomen. De dokter verteld dat hij op deze manier mij en mijn baby een handje gaat helpen. Hij zet zijn voet tegen ‘’het bed’’ alsof hij een olifant moet redden en trekt enorm aan mijn baby. Zowel mijn vriend als ik kijken elkaar ongerust aan, dit kan toch nooit goed zijn voor onze baby? Al vrij snel komt mijn lieve eigenwijze baby eruit en begint te blèren. Het verbaasd de artsen en ons niets als we horen dat onze lieve eigenwijze baby wel ruim 9,5 pond blijkt te wegen. Nogal logisch dat hij er niet zomaar uit vliegt!

Het is nog niet voorbij…

Daar waar elke moeder zijn baby met trots aan iedereen kan laten zien na een bevalling, is het voor mij nog even doorgaan. De placenta wilt niet loskomen en na enig proberen van persen wordt er geconstateerd dat mijn energielevel beneden pijl is. Ik krijg een prik om de placenta vanzelf los te laten komen.

Denk maar niet dat ik nu bij kan komen van mijn nogal zware bevalling hoor, ik word voorbereid voor een bloedtransfusie. Na een paar uur wachten, wordt mij verteld dat ik nogal ‘’speciaal’’ bloed heb. Er kunnen niet direct zakken bloed voor mij aangevuld worden, die moeten ergens anders vandaan komen. Ergens laat op de avond word ik eindelijk naar een kamer gebracht waar ik bij kan komen en kan slapen. Het is nog erg donker en blijkt al ochtend te zijn, wanneer er van die grote felle tl lampen aangedaan worden door een verpleegster. Er wordt een bakje met een baby naast mijn bed gereden en ik twijfel direct aan mijn helderheid na deze zware ervaring en korte nacht. Ik zie een chinees kindje in het bakje liggen en zeg half stotterend: Volgens mij heb ik geen chinees kindje hoor! De verpleegster schaamt zich diep en zet mijn eigen lieve eigenwijsje naast mijn bed.

Wat is er met me aan de hand?

Na een paar maanden krijgen we een flatje met twee slaapkamers, een grote huiskamer en een groot balkon op 1hoog. We vinden het super leuk om ons eigen huisje in te richten naar onze eigen smaak en verhuizen vrij snel hiernaartoe.

Mijn vriend gaat weer werken en ik zit alleen thuis met onze baby. Ik heb nergens zin in, wil niets opruimen, geen boodschappen doen en niet op visite bij mensen. Alleen mijn baby, mijn vriend en ik doen ertoe. Op een dag kom ik erachter dat dit zich al een tijdje afspeelt. Ik wil en durf niet meer onder de mensen te komen, wat is er met me aan de hand?

Ik bespreek dit met mijn vriend en hij vindt dat ik naar de dokter toe moet. Maar hoe omschrijf ik nou hoe ik me voel en wat ik heb? En het belangrijkste voor mij, dan moet ik naar mensen toe en dat durf ik nu echt niet!

Na een lange tijd uitgesmeerd te hebben bel ik toch maar de dokter. Het zweet druipt langs mijn oksels, terwijl ik een poging doe om uit te leggen hoe ik mij voel. Gelukkig merkt de dokter direct dat hij mij een dubbele afspraak moet aanbieden voor mijn verhaal.

Een paar dagen lang voel ik me bloednerveus van binnen en heb ik minstens honderdvijftig neigingen in mijn hoofd om de afspraak af te zeggen. Het enige wat mij sterk houdt is de gedachte weer een normaal mens te kunnen worden en wie weet kan de dokter daar voor zorgen.

Met knikkende knieën doe ik mijn verhaal bij de dokter. Hij vermoed na mijn verhaal verteld te hebben dat ik een ‘’angststoornis’’ heb. Hoe kom je daar nu aan en hoe kom je er vanaf is mijn vraag direct! Na een aantal dubbele bezoeken bij de dokter, komt hij erachter dat mijn angststoornis voort komt uit een heleboel gebeurtenissen binnen een hele korte tijd.
Dat is iets waar ik me best wel in kan vinden, er is ook veel gebeurd.

Kleine kabouterstapjes

Gelukkig lijkt de dokter wel te weten wat hij met mij aan moet. Het is een gigantisch lange weg met echt hele kleine kabouterstapjes. Ik krijg opdrachten mee die bijvoorbeeld bestaan uit een klein rondje in de supermarkt lopen, zonder boodschappen te doen. Kijken wat het met me doet en hoe dat gaat. De dag dat ik moed verzamel om dat rondje te lopen in de supermarkt, stuit ik op een enorm lange rij bij de kassa. Ik kan er nauwelijks langs en mijn hart gaat steeds sneller kloppen. Eenmaal buiten zeg ik hardop tegen mezelf dat ik dit nooit meer ga doen. Net als op visite gaan bij mensen, waarom hebben ze continu vragen aan me waar ik helemaal geen antwoord op weet? Ik wil gewoon dat mijn ‘’angststoornis’’ weggaat en verder weet ik geen neurologische verhalen erbij.

Elk klein stapje hoe goed of hoe slecht ervaren wordt bijgehouden op papier. Op deze manier lees ik mijn vooruitgang, nee terugslag, nee vooruitgang weer terug. Tot dat ik op een dag erg trots ben op mezelf. Ik zie steeds meer vooruitgang en durf steeds ietsje meer te ondernemen. Zou de dokter dan toch een beetje gelijk kunnen hebben dat ik met hele kleine kabouterstapjes, steeds meer vertrouwen krijg in mezelf? Steeds meer aankan? Steeds meer durf? Steeds minder emotioneel ben?

Zou het dan toch zo kunnen zijn dat ik mezelf weer een beetje terug begin te vinden? Het duurt in totaal ruim anderhalf jaar voordat ik weer mezelf ben, het raakt mij nog steeds als ik eraan denk dat je zo de controle over jezelf kan verliezen en het niet door hebt. Maar het raakt mij des te meer dat ik de kracht heb gehad om met zulke kabouterstapjes mezelf terug te vinden.

Er zijn diverse vormen van angst en ook in diverse mate. Angst is vaak iets wat je niet goed kan omschrijven en niet goed weet hoe je daar nu mee om moet gaan.
Wat voor angst jij ook hebt, probeer voor jezelf helder te krijgen waar het vandaan zou kunnen komen. Want het heeft praktisch altijd met een onderliggende diepere laag/reden te maken.